Jesteś tutaj: Strona główna/ O mnie

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

O mnie:

Nazywam się Monika Wiendlocha. Pochodzę z małego miasteczka-Olesno, oddalonego od Opola ok. 50 km. Jestem studentką Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu. Studiuję ekonomię na specjalności ekonomika pracy i zarządzanie kadrami.

Bardzo lubię podróżować oraz poznawać kulturę innych ludzi. Chętnie spotykam się ze znajomymi oraz uwielbiam dzieci. Moją pasją jest również język niemiecki. A ściślej mówiąc to nauczanie języka niemieckiego. Zamiłowanie do języka niemieckiego zrodziło się we mnie już za czasów przedszkolnych, a to z tego względu, że mam w Niemczech rodzinę. Niestety moje kuzynki nie umieją języka polskiego, więc ja byłam zmuszona uczyć się języka niemieckiego, by się z nimi porozumieć i pobawić :) a ponieważ jeździłam/jeżdżę do Niemiec często było to dla mnie bardzo przyjemne. Do dziś pamiętam jak kuzynki tłumaczyły mi pojedyncze słowa.

Oczywiście same takie wyjazdy nie wystarczyły. Rodzice wysłali mnie do klasy dwujęzycznej, gdzie od pierwszej klasy podstawowej miałam przedmioty i po polsku i po niemiecku. Nie mogę powiedzieć, że zawsze było to dla mnie przyjemne. Zwłaszcza wtedy gdy popołudniami siedziałam w domu ze słownikiem i tłumaczyłam teksty z biologii czy fizyki z niemieckiego na polski i w dodatku słowo po słowie. Za to dziś jestem z siebie zadowolona i bardzo moim rodzicom za to dziękuję.

Chyba jak wiele dzieci, w wieku 9 lat moją ulubioną zabawą było "bawienie się w szkołę". Do dziś pamiętam, jak z bratem tworzyliśmy specjalne dzienniki uczniów i sale lekcyjne. Oczywiście ja byłam nauczycielką języka niemieckiego. Sprawiało mi to ogromną radość. I tak zostało do dzisiaj. Gdy uczęszczałam do liceum we Wrocławiu, postanowiłam dać ogłoszenie o korepetycjach. Nie przypuszczałam, że do licealistki z brakiem doświadczenia się ktoś zgłosi. A jednak ? udzielałam wtedy korepetycji małemu chłopczykowi-Mateuszkowi(lat 6). Muszę przyznać, że z początku bałam się, gdyż nie miałam doświadczenia w pracy z dziećmi.

Ale muszę stwierdzić, że nie potrzebnie się obawiałam, ponieważ Mateuszek szybko nauczył się tego wspaniałego języka pod moim nadzorem. Jeszcze gdy rozmawiałam przez telefon z ojcem Mateuszka, zastrzegł, że każdy odmawia mu nauki przedszkolaka, bo się obawiajš i nie majš pomysłu jak można takie dziecko nauczyć czegokolwiek po niemiecku. A ja bez zastanowienia zgodziłam się. A już po zakończeniu rozmowy myślałam jak zaczšć z nim naukę i byłam podekscytowana. Warto tu zaznaczyć, że on nie umiał jeszcze płynnie ani czytać ani pisać, ale świetnie razem sobie poradziliśmy. Było to pierwsze moje cenne doświadczenie, które na zawsze pozostanie mi w pamięci i dzięki któremu uwierzyłam w siebie!

1, 2 Nastepna»